preparacion de guerra

Limpan as pistolas,

unha nova guerra en preparación,

outra nova intervención pola paz

que non é máis ca outro xenocidio.

A ninguén lle importa,

afinan os aparellos do sistema,

artigos de opinión xustifican

a violenza das armas coma solución,

xornalistas gurtelianos que desculpan

a uns políticos belicosos,

que so pensan en atacar

sempre que outro de o primeiro paso.

Celulosa

Baixa tranquilo o Lérez,

resiste ós atentados ecolóxicos,

a existencia dunha celulosa

que destroza todo ecosistema,

inda que hai quen os xustifique,

por un soldo a fin de mes,

por un cheque que apaga conciencias.

Camiño pola ponte,

vexo o auga baixar,

piragüistas que adestran,

unha sombra ó fondo

cunha indicativa columna de fume,

vexo con claridade cal é o problema,

cal é a solución,

pero ninguén escoita,

acúsanme de querer mal a esta terra,

cando son eles quen destrozan,

quen atentan contra o territorio,

que espallan enfermidades,

ceivando toxicidades á atmósfera.  

Evasión ou derrota

Evasión ou derrota,

fúmandome un peta

nesta tarde de xoves,

recorrindo á ilegalidade

porque xa non hai saídas,

non fica nada de espranza

entre o rueiro da cidade,

non queda nada en pé

entre estas paredes.

So desolacións,

so mortos ás miñas costas,

o futuro sempre vaise

e semella non querer voltar,

achegarse á miña beira,

sentilos seus aloumiños,

sempre se vai,

entre as sirenas e coches de policía,

e fico coma sempre abandonado,

sostendo un peta nos beizos,

recurrindo a ilegalidades,

pois xa nada queda en pé,

non hai espranzas nesta cidade.

Lugares esquencidos

Lugares esquencidos,

lonxe da economía de mercado,

do capitalismo en acción

que amosa os seus músculos,

cheos de tatuaxes militares.

Lugares onde todo está perdido,

onde os representantes do goberno

tampouco piden o voto,

sempre pasan de longo

os autocarros oficiais,

non se paran nen os príncipes

a disimulala súa decadencia.

Lugares esquencidos,

ós que sempre quero voltar,

cheos de liberdade sen política,

onde a xente natural

actúa coa natureza,

onde non hai normas sociais,

e as leis as marca un principio

de equilibrio de ecosistema.

Lugares ós que quero voltar,

sen carteis electorais,

eiquí non fai falla policía,

non hai crimes nen golpes de estado,

so satisfacción por vivir arredados

da violenza do Estado,

da falsa democracia do capital,

felices por ser nós mesmos

sen nengunha imposición,

sen sufrilas consecuencias

da economía de mercado.  

video do accidente

http://www.youtube.com/watch?feature=player_embedded&v=THbtLd1bAho

fotos 2

Sobran as palabras

fotografias

O tren do progreso

A morte chegou sobre os raís do progreso. No día grande de Galiza, un día de festa e de reivindicación, a traxedia golpeou os internos do noso país. Faise moi compricado escribir estas liñas. As imaxes son terríbeis. Circulan pola miña testa as viaxes nese mesmo tren, a xente que coñecín nel.

Son 78 os mortos. Toda a cidade está asolagada pola tristura. Recintos onte deportivos, son hoxe improvisados tanatorios. As familias deambulan na procura de información. As chamadas de teléfono sucédense sen resposta.

Hoxe irá todo o cortexo gubernamental. Pasearán rodeados dunha lexión de gardacostas para que ninguén se lles achegue. Logo finxirán consternación. Quizais Feijoo, o noso narco-presidente, bote polos seus ollos unhas cantas bágoas, como nas eleccións. E todos presenten as súas falsas condolencias ás familias das vítimas.

Nada disto tería que ter ocorrido. Ocorrerá coma no metro en Valencia. Ou, perto na memoria, o caso do afundimento do Prestige. O propio xuiz do caso, recoñeceu que “non están todos os que deben estar”, unha clara alusión á falla de representantes do Estado, aqueles que tomaron malas decisións ou negáronse a afrontala evidencia.

Por iso, coa carraxe e coa dor, debemos ESIXIR responsabilidades. Que se investigue todo. Coa nunca se fixo niste gris reino. Que se investigue con rigor, e se publique todo. Que non deixen lar á especulación. E que caian tódolos que deben caer. Non quedarnos en migallas. Hai 78 mortos que merecen un respeto.

Os primeiros indicios apuntan a un exceso de velocidade. Sen dúbida. Hai que lembrar que un dos vagóns pasou por riba dun muro de 6 metros. A velocidade tivo que ser moita. Horas despois, o propio maquinista, recoñeceu que ía a 190 km/h, nunha curva na que a velocidade máxima é 80 km/h. A propia Renfe, logo de non respostar ás chamadas durante varias horas, recoñeceu en varias entrevistas que o tren ía con atraso. A velocidade é o atraso. Poida que sexan as causas fundamentais.

Pero hai máis. Sen dúbida, hai que saber se a propia Renfe presionou ós conductores para que chegasen á hora. Sen dúbida fallaron tamén os famosos anclaxes, eses nos que era imposíbel descarrilar. E a curva... técnicos de fomento xa avisaron no seu tempo que era peligrosa. E ninguén lles fixo caso. Non se quixo facer recta para non expropiar, para non pagar máis. Ó final, de novo ronda o vampiro da economía.

Tódolos que denunciaron que as obras do AVE estaban mal deseñadas, que non eran seguras, teñen hoxe unha tráxica razón. O tempo e os acontecementos así lla dan. Tódolos políticos que se rían, que lles chamaban lengüeteiros, seguen hoxe no cargo. Non hai dimisións, nen se agardan. É a desgracia de nacer na triste Iberia.

Sen dúbida hoxe é un día de loito, de dor. Os próximos días marcarán o devalar do caso. Veremos quen asume responsabilidades (os conductores), e tódolos que van agochala testa baixo a terra (representantes de Renfe, de Adif, políticos varios de tódalas cores). As boas palabras deixaran paso ó esquencemento. E todo seguirá igual, coa mesma inseguridade de entón, a mesma que se levou por diante 78 vidas.

E entre todo o panorama desolador, unha antiga ministra en Córdoba estará brindando polo traballo ben feito. Non sairá o seu nome no sumario do caso, pero será a principal culpábel. Recortou en gastos, non atendeu ós informes que desaprobaban esa obra e a súa xestión. Críase a máis lista do patio de escola. So agardo que a xuíza Ayala a persiga xudicialmente polo caso dos ERE. Aparte da malversación, que cumpra mil anos de condena polo xenocidio de 78 persoas.  

intelectualidad

Intelectuales de salón,

mediocridad vespertina

copando la televisión,

salen a la calle con un periódico

bajo el brazo,

con su chaqueta de pana

y sus gafas de diseño.

Hablan mientras beben,

todo está demasiado politizado,

ya no se hace cine como antes,

la poesía está muerta y sólo

se prolonga con pena su existencia,

de la pintura que decir,

de lo demás simplemente no interesa...

Esos intelectuales salen a la calle

buscando una presa,

alguien a quien descuartizar,

al movimiento antiglobalización,

al comunismo libertario,

al que solo pide voz para hablar,

al que se reafirma en su condición

de ciudadano neutral del mundo,

cualquiera es el objetivo

de sus indiscriminadas críticas,

y actúan con una cierta superioridad moral

imposible de rebatir.

Ellos tienen la solución,

pero son parte del problema,

ellos son los que critican

desde su posición social acomodada,

el resto no tenemos que decir,

sólo dejarnos llevar ante la brillantez,

ante su inteligencia que supura,

se creen los gurús del nuevo siglo,

y mientras desprecian lo que soy,

lo único de bueno que tengo,

tu a mi lado me dices que respete,

que acepte lecciones de un ser inferior,

la gente no es tan mala aunque no lo parezca,

sólo así conseguirás integrarte,

conseguirás un lugar en la sociedad.

Mi lugar ya está predeterminado,

soy un marginado ante los mediocres,

un culpable ante el Estado,

soy un estúpidos ante tus compañeros de trabajo,

soy un soñador sin remedio para mis familiares,

un demonio capaz de lo peor, y de lo mejor

según alguno que me conoce,

no necesito hacerme uno nuevo,

no entre la intelectualidad de salón,

no entre la hipocresía ambiental,

no entre tanta estupidez sin remedio.

tiempos convulsos

Son tiempos convulsos,

se desechan generaciones enteras

a la papelera,

fingen no darse cuenta,

dándole mil vueltas a la verdad,

escapando de encierros

con demagogia barata.

Los políticos traidores

a los que nada les importamos,

repartiéndose sueldos en negro

mientras despiden trabajadores,

mientras niegan educación y sanidad

a propios y a extraños,

solo por satisfacción personal,

solo por alabanzas desde Berlín,

desde genocidas instituciones financieras.

La historia siempre es injusta.

Se les recordará como hombres de libertad

cuando fueron hijos de puta sin más,

nada se dirá de todo esto en las esquelas,

los padecimientos de la austeridad

se olvidará bajo manipulación y censura,

nadie se acordará de las consecuencias,

y en ese lugar me colocaré yo,

gritaré a los cuatro vientos sus maldades,

la realidad de unos criminales

que traicionaron al futuro por cuatro duros.

El sistema y Bárcenas

Es imposible resumir la indignación. El sistema se desintegra lentamente. El caso Bárcenas, en realidad, ha actuado como un acelerador en medio de un incendio. Y no hay bombero que no apague. No hay maquillaje que tape la corrupción, ni sus cicatrices.

La declaración de Luis Bárcenas del día 15 en la Audiencia Nacional ha centrado todos los comentarios políticos en los últimos días. El nerviosismo es patente en la clase política. La imagen lamentable del portavoz del PP en el congreso, con trifulca incluida, el señor Alonso, fue una muestra patética de nerviosismo y de incapacidad. Solo tienen la descalificación. Han desempolvado nuevamente la carpeta de la conspiración.

Los “papeles de Bárcenas”, que representan la contabilidad del PP, han puesto de manifiesto que la corrupción está instalada en el mismo corazón del sistema. Todos los partidos políticos sobre los que recayó el poder, en nuestra joven democracia, se han financiado ilegalmente. Eso es una verdad indiscutible. Y todo esto, encima, en plena negociación y redacción de una Ley de Transparencia que, de hecho, es una cortina de humo para mantener las apariencias. Hay quien ya habla de broma pesada, y de vacile a la población.

La contabilidad tiene mucha chicha. Estaba claro que Bárcenas, despues de sentirse abandonado por el PP (partido podrido), iba a cantar como un pajarito, delante de un juez, que ha soportado entero toda la presión sobre sus espaldas. Es digno de alabar su valentía, y más sabiendo que el anterior juez del caso, Pedreira, sobreseyó el caso ante las presiones recibidas, en su mismo despacho judicial, por el señor Trías y el señor Arenas.

Me ha llamado la atención la cobertura mediática que se ha hecho de todo esto. Mientras la mayoría de los periódicos, radios y televisiones atacan al presidente, por su negativa a explicarse en el Congreso de los Diputados, los medios más de derechas (ABC y La Razón), defienden lo indefendible. Parece que los articulos y las opiniones de estos periódicos y sus cabezas visibles la redactan los mismos asesores que escriben los discursos a Rajoy y compañía. Mediocridad mezclada con demagogia y mentiras para tratar de desviar la atención lo más lejos que puedan. Han sido más contundentes con Mariano la prensa extranjera. Un editorial del día de ayer, del norteamericano The Washington Post, afirmaba que el problema de España era una cuestión de falta de liderazgo, y que el presidente debería de dimitir. La opinión ya es una cuestión global. Seguro que más de uno se estará arrepintiendo del apoyo incondicional, y de las políticas llevadas en favor de un sistema globalizador.

Los medios vienen a cuento no por la manipulación que a diario practican. Una de las cosa más interesantes de la declaración, y a la que no se le ha dado cobertura mediática, es que el propio tesorero del PP, reconoció el pago a periodistas. No hay que pensar demasiado el por qué de estos pagos. Esa defensa incondicional planteada por las empresas de comunicación más conservadores valen su precio. No se conocen muchos nombres. Pero si alguno. Un ejemplo es el pago a Jose Antonio Sanchez, Director General de Telemadrid (quizás de ahí el tratamiento vergonzoso y avergonzante de este caso por parte del canal autonómico madrileño).

Mientras Bárcenas saca la lengua a pasear, los dirigentes del PP rezan a su Dios para que no les escupa. Que la lupa de la justicia pase de largo. La población, indignada, ven como les gobiernan auténticos impresentables. Y algunos esperamos más, que las palabras actúen como armas y disparen a todo aquel que se lo merece. Quizás no se sepa toda la verdad, pero es indiscutible que ya no pueden disimular el mal olor que desprende todo este sistema.    

O libre mercado: isa gran mentira

O LIBRE MERCADO: ISA GRAN MENTIRA

“As persoas que traballan en economías abertas acaban esixindo vivir en sociedades máis abertas”. Estas palabras foron pronunciadas polo ex-presidente norteamericano George W. Bush na reunión en Quebec, no ano 2001, pola sinatura do convenio de libre comercio ALCA (Asociación de libre comercio americano). Resulta un chisco abraiante cando, este mesmo convenio, reflexa a libre circulación de mercancías, pero non así de persoas.

As cousas mudaron dende entón. Unha crise económica dende o ano 2007 azouta dende os mesmísimos cimentos do sistema capitalistas. Unha crise nacida dende as mesmas imposicións do evanxelio do libre mercado.

Mais en troques de modificalas políticas, os países, auspiciados polas institucións económicas globais (FMI; Banco Mundial, Organización Mundial do Comercio), endureceron as políticas liberais no seo da cada nación. Aplicaron as doutrinas sen pestanexar: redución do gasto público, privatización dos servizos públicos e desregulación financieira. Os diferentes gobernos encamiñáronse cara esto aplicando duras medidas en contra da opinión da súa poboación. E para controlalo rexeitamento da poboación, non dubidaron no uso da forza.

Son varios mortos en manifestacións no estado español. O mesmo que en toda Europa. Os feridos cóntanse por miles, o mesmo que noutros países europeos que sufriron a traizón dos seus gobernantes en prol das institucións de Bruselas, Francort e Nova Iork.

Todo isto vai en contra desa suposta liberdade tan cacareada polos representantes do libre-mercado. A liberdade da poboación non pode sustentarse na represión policial. Eso é evidente. Pero hai quen non quere nen ollar, que xira a testa cara outro lado.

Tentan inculcarnos que o libre mercado é sinónimo de democracia e liberdade. O certo é que esto está moi lonxe de ser certo. Unha das figuras principais desta teoría económica, Milton Friedman, recoñecía que a poboación non aceptaba de bo grado as súas reformas, por iso precisábase un goberno forte e que non lle tremera o pulso á hora de usala forza. Milton Friedman foi o principal conselleiro económico do dictador chileno Augusto Pinochet.

As grandes institucións económicas mundiais, FMI e Banco Mundial, que están integradas dentro da ONU, inda que funcionan dun xeito diferente (algo que vai encontra dos propios estatutos da ONU), non dubidaron en apoiar economicamente a réximes sanguentos, sabendo incluso da represión cara a poboación, porque non dubidaban en poñer en práctica tódalas receitas do libre mercado destas dúas institucións. Os créditos que lle negaron ó presidente electo chileno Salvador Allende, reiniciáronse ó día seguinte de gañalo golpe os militares. Tamén financiaron a violenta ditadura de Suharto en Indonesia ou a de Mumbutu no Congo, a pesares da extrema corrupción dos seus gobernos. Unha cuestión que, por certo, foi a esgrimida naquel tempo para negarlle créditos a Ghana.

Un artigo nos propios estatutos do Banco Mundial é que non poden actuar nun país segundo premisas políticas, teñen que repetala soberanía nacional. Eso xamais se cumpriu. O premio Nobel de Economía en 2001 e vicepresidente do Banco Mundial (1997-2000), denunciou as actuacións basadas en intereses xeo-políticos das institucións económicas mundiais, sempre baixo os intereses dos EEUU, que se afirman como garantes da liberdade. Estas críticas supuxeron que o secretario norteamericano do Tesouro, Lawrence Summer, obrigárao a dimitir.

O presidente Bush, iluminado tamén polos evanxelios do libre mercado, iniciou dúas guerras, en Afghanistán e Iraq, logo dos ataques de setembro de 2001 (Lendo algúns arquivos desclasificados do goberno norteamericano, sorprendeume atopar un plan dos anos 60 para adestrar a pilotos cubanos para preparar un ataque sobre varios rañaceos na cidade de Nova Iork, e así xustificar unha invasión á illa de Cuba). Pasado o tempo, aquelas guerras contra o terrorismo, na procura das arquicoñecidas armas de destrución masiva, que non apareceron xamais, vimos como en realidade foron guerras para espallalo libre mercado en Extremo Oriente. Ou tamén pode valer, para introducilas empresas norteamericanas en territorio historicamente hostil.

A Green Zone de Iraq estaba chea de multinacionais norteamericanas, que financiaron a masacre. A día de hoxe, en Bagdad, a xestión dos servizos públicos recaen nas maos de compañías dos EEUU e aliados. As tarefas de reconstrución do país, recaen tamén sobre compañías occidentais. Os traballadores iraquís vense sen traballo e pisados por empresas estranxeiras. En Afghanistán, sorprende o control da produción de opio por parte de empresas dos invasores.

O exército norteamericano tamén foi un bo caldo de cultivo para as privatizacións. Segundo denunciaron a algúns xenerais, un soldado de cada catro pertencían a empresas privadas, coma Halliburton. Por exemplo, na guerra do Vietnam, a proporción resultante era dun cara 14 soldados. A empresa Halliburton, por certo, dirixida na sombra polo vicepresidente no goberno Bush, Richard Cheney. Estímase que esta empresa gañou 18.000 millóns de dólares coa súa presencia en Iraq.

O libre mercado está moi lonxe da liberdade. É un sistema sustentado en violencia e sangue, que illa a quen se lle opón e oprime as liberdades dos pobos. As mentiras repetíronse tanto que a xente chegounas a crer. Pero moi lonxe da realidade. O empecinamento europeo cara estas políticas está deixando tras de si unha tráxica realidade: aumento do paro ata niveis históricos, graves recortes sociais que comprometen a vida de moita xente, fame, enfermidades, aumento de suicidios, redución dos soldos e aumento dos custos da vida, e xeracións enteiras condenadas a un mundo de sombras. Namentres, os grandes empresarios, políticos e executivos inflan as súas contas bancarias desviando os seus capitais cara paraísos fiscais.

No estado español, a diferencia entre os soldos máis básicos e o dos grandes executivos é dun 800%. Nos anos oitenta, esta estadística estaba no 40%. Os únicos empregos que incrementaron as súas remuneracións foron os executivos das grandes empresas e políticos. Segundo datos oficias do Banco de España, entre xullo de 2011 e xullo de 2012, os inversores e grandes fortunas sacaron 326 mil millóns de euros.

A estadística non minte. A historia ófrenos demasiados exemplos. O libre mercado (austeridade, privatización e desregulación bancaria) non confire liberdade ós pobos. É un sistema inxusto que agudiza as diferencias sociais e condena ás clases máis pobres a unha morte lenta e angustiosa. Usa a violenza cando precisa imporse e, por medio do FMI e Banco Mundial, espalla o seu cancro infectando tódolos gobernos e países do globo terráqueo.

Podería falar do inxusto comercio dos países industrializados cara os países subdesenvolvidos (O FMI obrigou a Ghana a eliminación das súas granxas de polos e a comprar polos conxelados á Unión Europea; esto provoca ó ano centos de mortes por salmonelose, xa que estudos demostraron que a conservación destes polos conxelados é incorrecta, porque non se mantén a cadea de frío), das privatizacións impostas ós países máis pobres (En Nixeria, o FMI insistiu na privatización do sistema público de augas; esto supuxo un incremento tal do prezo da auga que a meirande parte da poboación nion ten acceso a este servizo) ou dos grandes proxectos internacionais, para beneficiar ás empresas occidentais e financiados por fondos para o desenvolvemento (a gran presa das Tres Gorxas en China, prevé un desprazamento de 1,2 millóns de persoas). Podería continuar a falar, mais quizabeis iso será outro día... claro, se antes non fechan este blog nun “claro exercicio de liberdade” por parte do sistema.

Gupo Vocento

Alérgicos a la verdad,

como el periódico ABC,

como el grupo Vocento,

instrumentos del BBVA

y otras multinacionales,

pidiendo reforma laboral,

despido libre,

pidiendo facilidad

para imponer injustos ERE,

mientras los directivos

tienen prestaciones vitalicias,

se reparten millones de euros

con una contabilidad creativa.

Por supuesto nadie investiga,

son los lacayos del poder

con su inmunidad legislativa,

señalando a los enemigos

como en época franquista,

y son ellos y nadie más,

quien pagaron aviones a Franco,

aliados con el banquero Juan March,

apoyando el ilegal golpe de Estado.

Por eso no acepto su existencia,

que hablen de libertad

y se visten con los harapos de democracia,

la verdad se debería explicar

en las precarias aulas de la educación pública,

que expliquen quienes son

los que siempre nos intentan manipular,

que la historia haga justicia,

que encierren a esos mediocres en la cárcel,

por genocidas en potencia,

por hipócritas al servicio del capital,

aquellos que apoyaron dictaduras,

despreciando a la intelectualidad,

fascistas que han cavado su tumba,

que en otros países serían enjaulados,

pero en España les dan premios,

los califican de genios

los miembros y miembras del gobierno.

eslabóns perdidos

Paisaxes eléctricos,

océanos de poesía,

trens cara ningures,

i eu que non vou chegar

á cita co desencanto.

Todo vai de mal a pior,

tentaron enganarnos mais o tempo

rematou por sepultalos,

as mentiras publicadas

queimáronse das hemerotecas,

políticos e xornalistas

renegaron das súas propias verbas,

a pesar de que ninguén os escoitaba,

de que estaba ferida de morte

a súa credibilidade.

Inda así lles pagamos,

un sistema oligarca e represor

moi ben construído,

favorecen a mediocridade,

expulsan aos que queren innovar,

pois na Idade Media non se vivía tan mal,

(iso debe ser o que pensan,

se non é así, non o entendo)

que é cara onde ímos,

con ministros do Paleolítico,

parentes lonxanos do Neardenthal,

quizabeis os afamados eslabóns perdidos.

política

Tambores de eleccións

síntense dende a avenida,

a dereita chamando polo patriotismo,

a proto-esquerda falando de solidariedade

nun escenario internacional

no que non pintan nada,

as decisións pasan de lungo

coma un dises ruidosos Fórmula 1,

ninguneados e desprezados

nas reunións de mandamases capitalistas,

e inda eisí fan chamamentos,

claman pola dignidade dun país

que sofre coma ninguén a crise,

da que por certo non teñen culpa,

a pesares de que gobernan so eles,

de que non deixan capacidade de decisión,

que desprezan a liberdade do pobo,

traizóano por fedorentos postos

nas multinacionais xenocidas,

repártense por igoal o pastel,

as supostas diferencias ideolóxicas son hoxe

outra mofa máis ó cidadán,

un insulto a todos permitido pola lei.

A deleiba do mundo

A deleiba do mundo,

a degradación do inconsciente,

liberdade sobre o papel,

oligarquía infectada

polo culto ó capital,

pola desregulación criminal,

quitando e poñendo gobernos

cando teñen intereses por medio.

Se non te decatas,

es máis parvo do que pareces,

a historia ten infinidade de exemplos

do que estou a contar,

a represión da “liberdade”

cando un quere outro sentir,

outro xeito de facer política,

so hai un único camiño,

se te saes, afronta as consecuencias,

e para iso tecen as leis,

para iso controlan os mass media,

¿por que cres que con tantas perdas

as empresas de comunicación non fechan?.

Non sexas un ignorante máis,

revólvete contra o establecido,

non sexas outro precario que move a testa

so cando llo ordenan,

que celebra os trunfos deportivas

para tapala frustración que produce

ter unha existencia de merda,

non sexas un hipócrita máis,

analiza fríamente a realidade,

dalle a volta os sucesos,

míralle á cara o presente,

decataraste da mentira,

as falacias dos políticos

e das multinacionais que os sustentan.

DEUS

Sempre se posan as olladas,

sempre pergúntanme que pasou,

como levo as evidentes consecuencias

dunha condea abofé que é divina.

Poderanme falar de Deus,

de que todos temos un plan preconcebido,

aceptalo dogma de fé,

abrazala doutrina cristiana-católica.

Sempre rezan por min,

e cada volta vou pior,

semella que ise Deus é un inimigo

que persegue coma un ditador

a todo aquel que se lle opón.

Poderanme falar dos evanxelios,

da morte de Xesús polos pecados do home,

que todos temos un destiño,

que cando todo isto remate,

teremos un lar á beira do santísimo.

Sempre me paran,

sempre me falan do poder da relixión,

mais Deus é un inimigo

contra o que loito cada día,

ao que so penso en foder,

do mesmo xeito que el quere foderme.

evolución política

La  supuesta izquierda,

entre la espada y la pared.

Tuvieron que escoger,

pero no hicieron nada,

capitalistas con el puño en alto

cantando la Internacional

después de cada mitín,

la hipocresía de la ignorancia,

de gente que perdió su ideología,

allanándoles el camino

a la tenebrosa derecha,

que siempre espera agazapada

su oportunidad,

mientras disfrutan de la protección de la Iglesia,

preparados para asaltar el poder

aunque sea por la vía de la fuerza.

Me convierto en testigo,

con una derecha reforzada,

una izquierda perdida

que deambula sin destino,

y parece mentira que el tiempo

haya demostrado que la caída de la URRS

significó la muerte de una forma de política,

ya no había enemigos para el capital,

los sueños de Friedman se estenderían

sin que nadie les pusiera remedio.

La situación actual es producto

de esa deriva,

con una izquierda que no supo escoger,

con una derecha que se vendió

al evangelio del libre mercado,

ganaron las corporaciones y grandes empresarios,

perdimos el resto de la humanidad.

Ministro e o aborto

Hai quen non mide as palabras, que fai de cada intervención pública un exemplo de mediocridade. Xente pequena que, coa súa inutilidade, condénanos a máis e máis angurias. Témolos que soportar porque os financiados medios de comunicación do Estado danlle cobertura. E os que nos sentimos indignados, claro, temos que calar. Pola regra de tres, estendendo a racionalidade  pola cabeza, chego a conclusión de que se o aborto ten que ver con ETA, que seremos o resto...

Non entendo coma niste gris e suxo país investígase e se condena a artistas que rexeitan doctrinas verticais, que fan do seu arte un acto de denuncia contra os criminais que nos gobernan. Non entendo como cando expresas o teu descontento ante a situación, un mediocre cargo político intermedio ameázate co despido amosándote as portas de saída. É incomprensíbel como censuran aquilo que non lles interesa, como conseguen que tiremos de autocensura agora que as cousas semellan tan fodidas. Non entendo, como nesta merda de país, con tanta represión e tanta censura, non se considere delito as parvadas que cuspen homen e mulleres minúsculos, que apestan a doutrinas católicas enchoupadas en represión.

As verbas do ministro de interior apestan a ignorancia, a intransixencia, a pensamento de tempos franquistas e ata a alitose. Son as verbas dalguén que perdeu o rumbo, que precisa farmacoloxía para unha enfermidade mental que, non sabemos se está diagnosticada, pero cunha sintomatoloxía definida. Unha especie de demencia que se espalla polas fileiras do patido conservador, que chega ata as bancadas da falsa esquerda no Congreso. Hai que preocuparse, non é para menos. Eles son os que xogan co noso futuro ao xadrez, eles son quen promoven ese goberno “Gran Hermano” ao máis puro estilo Orwell.

Eu son defensor do aborto. Sempre o fun, e mais agora. Reflexiono en silenzo sobre o tema, sobre as consecuencias. Non podo definir onde poñela liña, nen tan sequera os científicos chegan a acordos. Non son nengún cura experto no tema, nen un fiel votante de partidos de dereita, pra tela verdade nas súas maos, pra velo mundo cos seus ollos. Sinxelamente penso na liberdade da muller, nos padecementos dos nenos. Penso en saídas que se poden coller en troques de asinar condeas eternas. Aforrar sufrimentos, mellorala calidade de vida de antergos e devanceiros. E máis agora, defendo o aborto a tempo. Fechade os ollos, reflexionade un momento: ¿Cantos desgustos, cantos padecementos  nos aforraríamos se as nais dos ministros tiveran no seu tempo ise dereito?.

conclusión

Un son de vidros esnaquinazos,

co meu sangue enchoupando a rúa,

a resaca do que non foi,

do que endexamais será,

unha mensaxe que a vida faime chegar,

e xa non son eu, xa non me recoñezo

niste absurdo materialismo imperante,

éncheme dunha carraxe incontíbel,

rebélome contra o tristeiro pasado,

contra o irrecoñecíbel futuro que virá;

a espranza será entón unha poza de frustracións,

e toda a poesía do mundo

fundirase nunha soa conclusión,

neniña, iste é un mundo de merda.

Teoría

Orixe e relacións,

unha teoría que se abre paso,

as unidades indivisíbeis da materia,

a teoría de cordas,

as vibracións que determinan

diferentes sons, diferentes propiedades,

arredado do reducionismo,

abrindo novos campos intelectuais,

explorando as verdades naturais,

non quero máis contos para nenos,

nen a  crenza nun Deus desclasado,

nen conformarme coa imbecilidade do redor,

nen coa mediocridade de mentes febles,

non me vale con sinxelas interpretacións,

crer naquilo que me obrigan a crer,

perdín isa necesidade polo camiño,

por iso agora plantexo dúbidas,

observo o universo expandirse no ceo,

recopilo números cuánticos no caderno,

por iso agora estudo co microscopio

a composición da materia,

viaxo polos bordes dos buratos negros,

mido a gravidade da relatividade xeral,

tocado pola radiactividade natural,

nunha galaxia que non me retén,

tampouco os bispos da Conferencia Episcopal.

narcotraficantes

Unha vergonza nazonal,

unas fotos que representan

a indignidade da clase política,

atrás fican as palabras de Zaplana,

“eu estou niso para forrarme”,

perdidos nalgún cartafol

do caso Naseiro,

ise persoeiro que chegou a ministro

ríndose de toda a poboación,

uns electores que diste xeito retrátanse.

Hai quen dimite,

pero para iso hai que viaxar ó estranxeiro,

aló onde nos bota o señor Feijoo,

que nos fecha as portas de entrada,

e logo pídenme que o respete,

mediocre figura que me expulsa da terra,

que sae a pasear con narcotraficantes,

que desfruta do seu bon estilo de vida,

namentras o resto condenado

tentamos sobrevivir a pesares do pouco ar

que nos deixa.

Unha vergonza nazonal,

unha cobardía ata o extremo,

as xustificacións son un insulto

para quen inda pode pensar,

non é o caso dos conservadores

apoltronados no Parlamento,

vendo a vida pasar,

enchendo os seus petos cos cartos

extirpados ós contribuíntes,

para non facer nada,

para pasalo ben en iates

e repartir axudas públicas a narcotraficantes.

Democracia

Cierra la democracia

por falta de uso,

nos venden un sistema

disfrazado de dictadura,

gobiernan los mismos,

echa un vistazo atrás,

verás su desvergüenza

y su falta de dignidad.

A mi no me mienten,

lo he visto demasiadas veces,

se quitan y se ponen caretas,

se adaptan al público que les escucha,

y la gente traga,

por eso la estupidez crónica

de esta sociedad

es un insulto a mi inteligencia,

por eso la crítica

es la única salida,

por eso hablar de amor hoy

es otro de los absurdos.

Un delirio existencial

de la corrupta clase política

y de los ignorantes que les apoyan,

mientras siembran de muerte

los campos de un país derrotado,

vendiéndose al capital y al mercado

sin ningún tipo de excusa,

la imbecilidad de una sociedad

que no merece más

que cien años de críticas,

un desprecio de quien lleva como carga

su inteligencia,

y por eso todas las condenas,

las detenciones por no ser

un estúpido elemento más,

sobreviviendo con estos problemas

en un país donde la democracia

cierra siempre sus puertas,

atrás una dictadura sin generales,

pero igualmente trágica.

fenda no corazón

Unha fenda no corazón,

un regreso á miña casa,

coas cidade nos talóns,

e a mala ostia entre os dedos.

As veces un atópase perdido

incluso no interno da habitación,

incluso na seguridade coñecida,

as veces un desoriéntase

e non atopa pro combate razóns,

acordas de súpeto no absoluto baleiro.

Unha fenda no corazón,

un presente ameazador e ameazante,

véxolles chegar ao fondo, lonxe,

coa lei baixo o brazo

e traxes de deseño italiano.

Moi ben disimulada

Mudar de rexistro. Renegar do anterior escrito. Adaptala poesía a unha de combate. Xa non serven as escusas, nen que se convertan en frases feitas. Ben chegados sexan os tempos de rebeldía, de insurrección perante as políticas xenocidas de libre-mercado.

Non sei se te decatas, venden todo o que nos pertence. Xogan co noso futuro a un xogo tráxico en reunións de altas esferas. Negocian, chegan a acordos, asinan no noso nome declaracións de guerra, Real Decretos de índole represivo. Iste goberno Gran Hermano que so procura perpetuarse nas poltronas do Parlamento.

Non se pode negala evidencia. Hai que ser moi parvo para non decatarse do próximo movemento. Como Bobby Fischer e as aperturas de Spassky, todo semella ser parte de un plan trazado de antemán. Unha táctica de desconcerto efectiva realmente. Viran a atención cara as asuntos de pouca importancia, cara reclamacións de bandeiras manchadas de sangue. En troques, fica esquencida nunha caixa chea de pó, a verdade. As esixencias europeas, o recorte non casual de dereitos, a extirpación do Estado social, a maquinaria bélica do libre-mercado, as tropas de control despregadas na praza, os curas e policías predicando co exemplo. Así todo ben suxeito, unha sucia realidade ben artellada, moi ben disimulada.

Apocalipsis

Siempre hablo y nadie contesta,

en mi habitación, los libros

son mi única compañía,

abandonado por el sistema sanitario,

me desenvuelvo con problemas

por una realidad que me margina,

me encierra en un cuarto

para que no moleste,

que el mundo no se pare,

no vaya a ser que protesten,

que amenacen las grandes empresas

por tratarme con dignidad,

un Estado que se alimenta

de la sangre de sus ciudadanos,

desayunado sueños y esperanzas,

solo para que algunos mantengan

su cruel estilo de vida,

porque el dolor se explota,

inmolación personal y con todos ajenos

a la diversidad de clases,

a las pocas oportunidades que dejan

para que el resto hagamos,

intentando construir un mundo mejor,

un mundo en el que no tengamos que obedecer

a genocidas que visten trajes,

a políticos que financian apocalipsis.

FMI

Un sono eterno,

camiños de poesía

cara un pobo con mar,

lonxe da ruindade do FMI,

dos organismos internacionais,

das chantaxes que cruzan libres

as fronteiras,

imposicións dende Washington

de medidas de libre mercado,

as denuncias silenciadas

polos financiados medios de comunicación,

niste país non hai liberdade,

so vento que agarima os cabelos,

nun pobo deitado ao mar,

nunha realidade con caducidade,

virán logo os capitalistas,

construirán outro porto deportivo e

unhas grises vivendas de veraneo.

mi modo de pensar

Un momento más,

una secuencia que sube la escalera

hacia ningún lugar,

abajo espero yo,

con un cigarro en la mano,

ya lo sabes, como siempre,

riéndome de mis miserias,

sacando mi nostalgia a pasear,

a desesperezarse antes de que

las noticias en el telediario

demuestren todas mis teorías,

el mundo es una mierda,

la gente es una mierda,

el Estado es una mierda,

el sistema es una mierda,

la sociedad es una mierda,

la literatura es una mierda.

Si no te lo crees,

echa un vistazo a tu alrededor,

y entenderás mis motivos,

mi modo de pensar.

mariano

Escucha lo que dices,

siempre te oigo hablar

y tengo la sensación

de que no sabes lo que dices,

tiras de demagogia barata

cuando te ves crecido,

huyes por la puerta de atrás

cuando la situación te sobrepasa,

escondido tras las sombras

de tu servicio de seguridad,

modificas tu discurso

allá a donde vas,

pero siempre son las mismas tonterías.

Juegas cuando estás con ventaja,

pero no te paras a ver las consecuencias,

desde tu pedestal no puedes ver

el sufrimiento que provocas,

tu y los buitres que pupulan a tu alrededor,

solo buscando subir un escalón más,

todos se rien de ti cuando te ven llegar,

cuando acaricias tu barba de hombre.

Se que no te escuchas,

las tonterías que dices no tienen igual,

como un programa de humor radiofónico,

un ridículo que traspasa lo absurdo,

un esperpento a nivel nacional

en el que se ha convertido la actualidad política,

y veo como sonríes de pura satisfacción,

con orgullo por lo hecho,

como caudillo de una causa impuesta por la fuerza,

¡ay, mariano!, quien te lo iba a decir a ti

cuando paseabas tan calladito por Pontevedra.