O
LIBRE MERCADO: ISA GRAN MENTIRA
“As
persoas que traballan en economías abertas acaban esixindo vivir en
sociedades máis abertas”. Estas palabras foron pronunciadas
polo ex-presidente norteamericano George W. Bush na reunión en
Quebec, no ano 2001, pola sinatura do convenio de libre comercio ALCA
(Asociación de libre comercio americano). Resulta un chisco
abraiante cando, este mesmo convenio, reflexa a libre circulación de
mercancías, pero non así de persoas.
As cousas mudaron dende entón.
Unha crise económica dende o ano 2007 azouta dende os mesmísimos
cimentos do sistema capitalistas. Unha crise nacida dende as mesmas
imposicións do evanxelio do libre mercado.
Mais en troques de modificalas
políticas, os países, auspiciados polas institucións económicas
globais (FMI; Banco Mundial, Organización Mundial do Comercio),
endureceron as políticas liberais no seo da cada nación. Aplicaron
as doutrinas sen pestanexar: redución do gasto público,
privatización dos servizos públicos e desregulación financieira.
Os diferentes gobernos encamiñáronse cara esto aplicando duras
medidas en contra da opinión da súa poboación. E para controlalo
rexeitamento da poboación, non dubidaron no uso da forza.
Son varios mortos en
manifestacións no estado español. O mesmo que en toda Europa. Os
feridos cóntanse por miles, o mesmo que noutros países europeos que
sufriron a traizón dos seus gobernantes en prol das institucións de
Bruselas, Francort e Nova Iork.
Todo isto vai en contra desa
suposta liberdade tan cacareada polos representantes do
libre-mercado. A liberdade da poboación non pode sustentarse na
represión policial. Eso é evidente. Pero hai quen non quere nen
ollar, que xira a testa cara outro lado.
Tentan inculcarnos que o libre
mercado é sinónimo de democracia e liberdade. O certo é que esto
está moi lonxe de ser certo. Unha das figuras principais desta
teoría económica, Milton Friedman, recoñecía que a poboación non
aceptaba de bo grado as súas reformas, por iso precisábase un
goberno forte e que non lle tremera o pulso á hora de usala forza.
Milton Friedman foi o principal conselleiro económico do dictador
chileno Augusto Pinochet.
As grandes institucións
económicas mundiais, FMI e Banco Mundial, que están integradas
dentro da ONU, inda que funcionan dun xeito diferente (algo que vai
encontra dos propios estatutos da ONU), non dubidaron en apoiar
economicamente a réximes sanguentos, sabendo incluso da represión
cara a poboación, porque non dubidaban en poñer en práctica
tódalas receitas do libre mercado destas dúas institucións. Os
créditos que lle negaron ó presidente electo chileno Salvador
Allende, reiniciáronse ó día seguinte de gañalo golpe os
militares. Tamén financiaron a violenta ditadura de Suharto en
Indonesia ou a de Mumbutu no Congo, a pesares da extrema corrupción
dos seus gobernos. Unha cuestión que, por certo, foi a esgrimida
naquel tempo para negarlle créditos a Ghana.
Un artigo nos propios estatutos
do Banco Mundial é que non poden actuar nun país segundo premisas
políticas, teñen que repetala soberanía nacional. Eso xamais se
cumpriu. O premio Nobel de Economía en 2001 e vicepresidente do
Banco Mundial (1997-2000), denunciou as actuacións basadas en
intereses xeo-políticos das institucións económicas mundiais,
sempre baixo os intereses dos EEUU, que se afirman como garantes da
liberdade. Estas críticas supuxeron que o secretario norteamericano
do Tesouro, Lawrence Summer, obrigárao a dimitir.
O presidente Bush, iluminado
tamén polos evanxelios do libre mercado, iniciou dúas guerras, en
Afghanistán e Iraq, logo dos ataques de setembro de 2001 (Lendo
algúns arquivos desclasificados do goberno norteamericano,
sorprendeume atopar un plan dos anos 60 para adestrar a pilotos
cubanos para preparar un ataque sobre varios rañaceos na cidade de
Nova Iork, e así xustificar unha invasión á illa de Cuba). Pasado
o tempo, aquelas guerras contra o terrorismo, na procura das
arquicoñecidas armas de destrución masiva, que non apareceron
xamais, vimos como en realidade foron guerras para espallalo libre
mercado en Extremo Oriente. Ou tamén pode valer, para introducilas
empresas norteamericanas en territorio historicamente hostil.
A Green Zone de Iraq estaba chea
de multinacionais norteamericanas, que financiaron a masacre. A día
de hoxe, en Bagdad, a xestión dos servizos públicos recaen nas maos
de compañías dos EEUU e aliados. As tarefas de reconstrución do
país, recaen tamén sobre compañías occidentais. Os traballadores
iraquís vense sen traballo e pisados por empresas estranxeiras. En
Afghanistán, sorprende o control da produción de opio por parte de
empresas dos invasores.
O exército norteamericano tamén
foi un bo caldo de cultivo para as privatizacións. Segundo
denunciaron a algúns xenerais, un soldado de cada catro pertencían
a empresas privadas, coma Halliburton. Por exemplo, na guerra do
Vietnam, a proporción resultante era dun cara 14 soldados. A empresa
Halliburton, por certo, dirixida na sombra polo vicepresidente no
goberno Bush, Richard Cheney. Estímase que esta empresa gañou
18.000 millóns de dólares coa súa presencia en Iraq.
O libre mercado está moi lonxe
da liberdade. É un sistema sustentado en violencia e sangue, que
illa a quen se lle opón e oprime as liberdades dos pobos. As
mentiras repetíronse tanto que a xente chegounas a crer. Pero moi
lonxe da realidade. O empecinamento europeo cara estas políticas
está deixando tras de si unha tráxica realidade: aumento do paro
ata niveis históricos, graves recortes sociais que comprometen a
vida de moita xente, fame, enfermidades, aumento de suicidios,
redución dos soldos e aumento dos custos da vida, e xeracións
enteiras condenadas a un mundo de sombras. Namentres, os grandes
empresarios, políticos e executivos inflan as súas contas bancarias
desviando os seus capitais cara paraísos fiscais.
No estado español, a diferencia
entre os soldos máis básicos e o dos grandes executivos é dun
800%. Nos anos oitenta, esta estadística estaba no 40%. Os únicos
empregos que incrementaron as súas remuneracións foron os
executivos das grandes empresas e políticos. Segundo datos oficias
do Banco de España, entre xullo de 2011 e xullo de 2012, os
inversores e grandes fortunas sacaron 326 mil millóns de euros.
A estadística non minte. A
historia ófrenos demasiados exemplos. O libre mercado (austeridade,
privatización e desregulación bancaria) non confire liberdade ós
pobos. É un sistema inxusto que agudiza as diferencias sociais e
condena ás clases máis pobres a unha morte lenta e angustiosa. Usa
a violenza cando precisa imporse e, por medio do FMI e Banco Mundial,
espalla o seu cancro infectando tódolos gobernos e países do globo
terráqueo.
Podería falar do inxusto
comercio dos países industrializados cara os países
subdesenvolvidos (O FMI obrigou a Ghana a eliminación das súas
granxas de polos e a comprar polos conxelados á Unión Europea; esto
provoca ó ano centos de mortes por salmonelose, xa que estudos
demostraron que a conservación destes polos conxelados é
incorrecta, porque non se mantén a cadea de frío), das
privatizacións impostas ós países máis pobres (En Nixeria, o FMI
insistiu na privatización do sistema público de augas; esto supuxo
un incremento tal do prezo da auga que a meirande parte da poboación
nion ten acceso a este servizo) ou dos grandes proxectos
internacionais, para beneficiar ás empresas occidentais e
financiados por fondos para o desenvolvemento (a gran presa das Tres
Gorxas en China, prevé un desprazamento de 1,2 millóns de persoas).
Podería continuar a falar, mais quizabeis iso será outro día...
claro, se antes non fechan este blog nun “claro exercicio de
liberdade” por parte do sistema.
