Gupo Vocento

Alérgicos a la verdad,

como el periódico ABC,

como el grupo Vocento,

instrumentos del BBVA

y otras multinacionales,

pidiendo reforma laboral,

despido libre,

pidiendo facilidad

para imponer injustos ERE,

mientras los directivos

tienen prestaciones vitalicias,

se reparten millones de euros

con una contabilidad creativa.

Por supuesto nadie investiga,

son los lacayos del poder

con su inmunidad legislativa,

señalando a los enemigos

como en época franquista,

y son ellos y nadie más,

quien pagaron aviones a Franco,

aliados con el banquero Juan March,

apoyando el ilegal golpe de Estado.

Por eso no acepto su existencia,

que hablen de libertad

y se visten con los harapos de democracia,

la verdad se debería explicar

en las precarias aulas de la educación pública,

que expliquen quienes son

los que siempre nos intentan manipular,

que la historia haga justicia,

que encierren a esos mediocres en la cárcel,

por genocidas en potencia,

por hipócritas al servicio del capital,

aquellos que apoyaron dictaduras,

despreciando a la intelectualidad,

fascistas que han cavado su tumba,

que en otros países serían enjaulados,

pero en España les dan premios,

los califican de genios

los miembros y miembras del gobierno.

eslabóns perdidos

Paisaxes eléctricos,

océanos de poesía,

trens cara ningures,

i eu que non vou chegar

á cita co desencanto.

Todo vai de mal a pior,

tentaron enganarnos mais o tempo

rematou por sepultalos,

as mentiras publicadas

queimáronse das hemerotecas,

políticos e xornalistas

renegaron das súas propias verbas,

a pesar de que ninguén os escoitaba,

de que estaba ferida de morte

a súa credibilidade.

Inda así lles pagamos,

un sistema oligarca e represor

moi ben construído,

favorecen a mediocridade,

expulsan aos que queren innovar,

pois na Idade Media non se vivía tan mal,

(iso debe ser o que pensan,

se non é así, non o entendo)

que é cara onde ímos,

con ministros do Paleolítico,

parentes lonxanos do Neardenthal,

quizabeis os afamados eslabóns perdidos.

política

Tambores de eleccións

síntense dende a avenida,

a dereita chamando polo patriotismo,

a proto-esquerda falando de solidariedade

nun escenario internacional

no que non pintan nada,

as decisións pasan de lungo

coma un dises ruidosos Fórmula 1,

ninguneados e desprezados

nas reunións de mandamases capitalistas,

e inda eisí fan chamamentos,

claman pola dignidade dun país

que sofre coma ninguén a crise,

da que por certo non teñen culpa,

a pesares de que gobernan so eles,

de que non deixan capacidade de decisión,

que desprezan a liberdade do pobo,

traizóano por fedorentos postos

nas multinacionais xenocidas,

repártense por igoal o pastel,

as supostas diferencias ideolóxicas son hoxe

outra mofa máis ó cidadán,

un insulto a todos permitido pola lei.

A deleiba do mundo

A deleiba do mundo,

a degradación do inconsciente,

liberdade sobre o papel,

oligarquía infectada

polo culto ó capital,

pola desregulación criminal,

quitando e poñendo gobernos

cando teñen intereses por medio.

Se non te decatas,

es máis parvo do que pareces,

a historia ten infinidade de exemplos

do que estou a contar,

a represión da “liberdade”

cando un quere outro sentir,

outro xeito de facer política,

so hai un único camiño,

se te saes, afronta as consecuencias,

e para iso tecen as leis,

para iso controlan os mass media,

¿por que cres que con tantas perdas

as empresas de comunicación non fechan?.

Non sexas un ignorante máis,

revólvete contra o establecido,

non sexas outro precario que move a testa

so cando llo ordenan,

que celebra os trunfos deportivas

para tapala frustración que produce

ter unha existencia de merda,

non sexas un hipócrita máis,

analiza fríamente a realidade,

dalle a volta os sucesos,

míralle á cara o presente,

decataraste da mentira,

as falacias dos políticos

e das multinacionais que os sustentan.

DEUS

Sempre se posan as olladas,

sempre pergúntanme que pasou,

como levo as evidentes consecuencias

dunha condea abofé que é divina.

Poderanme falar de Deus,

de que todos temos un plan preconcebido,

aceptalo dogma de fé,

abrazala doutrina cristiana-católica.

Sempre rezan por min,

e cada volta vou pior,

semella que ise Deus é un inimigo

que persegue coma un ditador

a todo aquel que se lle opón.

Poderanme falar dos evanxelios,

da morte de Xesús polos pecados do home,

que todos temos un destiño,

que cando todo isto remate,

teremos un lar á beira do santísimo.

Sempre me paran,

sempre me falan do poder da relixión,

mais Deus é un inimigo

contra o que loito cada día,

ao que so penso en foder,

do mesmo xeito que el quere foderme.

evolución política

La  supuesta izquierda,

entre la espada y la pared.

Tuvieron que escoger,

pero no hicieron nada,

capitalistas con el puño en alto

cantando la Internacional

después de cada mitín,

la hipocresía de la ignorancia,

de gente que perdió su ideología,

allanándoles el camino

a la tenebrosa derecha,

que siempre espera agazapada

su oportunidad,

mientras disfrutan de la protección de la Iglesia,

preparados para asaltar el poder

aunque sea por la vía de la fuerza.

Me convierto en testigo,

con una derecha reforzada,

una izquierda perdida

que deambula sin destino,

y parece mentira que el tiempo

haya demostrado que la caída de la URRS

significó la muerte de una forma de política,

ya no había enemigos para el capital,

los sueños de Friedman se estenderían

sin que nadie les pusiera remedio.

La situación actual es producto

de esa deriva,

con una izquierda que no supo escoger,

con una derecha que se vendió

al evangelio del libre mercado,

ganaron las corporaciones y grandes empresarios,

perdimos el resto de la humanidad.

Ministro e o aborto

Hai quen non mide as palabras, que fai de cada intervención pública un exemplo de mediocridade. Xente pequena que, coa súa inutilidade, condénanos a máis e máis angurias. Témolos que soportar porque os financiados medios de comunicación do Estado danlle cobertura. E os que nos sentimos indignados, claro, temos que calar. Pola regra de tres, estendendo a racionalidade  pola cabeza, chego a conclusión de que se o aborto ten que ver con ETA, que seremos o resto...

Non entendo coma niste gris e suxo país investígase e se condena a artistas que rexeitan doctrinas verticais, que fan do seu arte un acto de denuncia contra os criminais que nos gobernan. Non entendo como cando expresas o teu descontento ante a situación, un mediocre cargo político intermedio ameázate co despido amosándote as portas de saída. É incomprensíbel como censuran aquilo que non lles interesa, como conseguen que tiremos de autocensura agora que as cousas semellan tan fodidas. Non entendo, como nesta merda de país, con tanta represión e tanta censura, non se considere delito as parvadas que cuspen homen e mulleres minúsculos, que apestan a doutrinas católicas enchoupadas en represión.

As verbas do ministro de interior apestan a ignorancia, a intransixencia, a pensamento de tempos franquistas e ata a alitose. Son as verbas dalguén que perdeu o rumbo, que precisa farmacoloxía para unha enfermidade mental que, non sabemos se está diagnosticada, pero cunha sintomatoloxía definida. Unha especie de demencia que se espalla polas fileiras do patido conservador, que chega ata as bancadas da falsa esquerda no Congreso. Hai que preocuparse, non é para menos. Eles son os que xogan co noso futuro ao xadrez, eles son quen promoven ese goberno “Gran Hermano” ao máis puro estilo Orwell.

Eu son defensor do aborto. Sempre o fun, e mais agora. Reflexiono en silenzo sobre o tema, sobre as consecuencias. Non podo definir onde poñela liña, nen tan sequera os científicos chegan a acordos. Non son nengún cura experto no tema, nen un fiel votante de partidos de dereita, pra tela verdade nas súas maos, pra velo mundo cos seus ollos. Sinxelamente penso na liberdade da muller, nos padecementos dos nenos. Penso en saídas que se poden coller en troques de asinar condeas eternas. Aforrar sufrimentos, mellorala calidade de vida de antergos e devanceiros. E máis agora, defendo o aborto a tempo. Fechade os ollos, reflexionade un momento: ¿Cantos desgustos, cantos padecementos  nos aforraríamos se as nais dos ministros tiveran no seu tempo ise dereito?.

conclusión

Un son de vidros esnaquinazos,

co meu sangue enchoupando a rúa,

a resaca do que non foi,

do que endexamais será,

unha mensaxe que a vida faime chegar,

e xa non son eu, xa non me recoñezo

niste absurdo materialismo imperante,

éncheme dunha carraxe incontíbel,

rebélome contra o tristeiro pasado,

contra o irrecoñecíbel futuro que virá;

a espranza será entón unha poza de frustracións,

e toda a poesía do mundo

fundirase nunha soa conclusión,

neniña, iste é un mundo de merda.

Teoría

Orixe e relacións,

unha teoría que se abre paso,

as unidades indivisíbeis da materia,

a teoría de cordas,

as vibracións que determinan

diferentes sons, diferentes propiedades,

arredado do reducionismo,

abrindo novos campos intelectuais,

explorando as verdades naturais,

non quero máis contos para nenos,

nen a  crenza nun Deus desclasado,

nen conformarme coa imbecilidade do redor,

nen coa mediocridade de mentes febles,

non me vale con sinxelas interpretacións,

crer naquilo que me obrigan a crer,

perdín isa necesidade polo camiño,

por iso agora plantexo dúbidas,

observo o universo expandirse no ceo,

recopilo números cuánticos no caderno,

por iso agora estudo co microscopio

a composición da materia,

viaxo polos bordes dos buratos negros,

mido a gravidade da relatividade xeral,

tocado pola radiactividade natural,

nunha galaxia que non me retén,

tampouco os bispos da Conferencia Episcopal.