Conversa interxeracional

O vello prendeu outro pito. Levaba fumado nunha hora xa medio paquete.
- Neno, a partires de aquí, as cousas vanse por inda máis feas.

Asentín coa testa, e paguei a miña frustración rematando coa cervexa dun so grolo. Tiña demasiada razón. eu, pola contra representaba un deses arquetipos sociais: trinta anos recén cumpridos, con estudos universitarios, e membro habitual das listas de desempregados. Sen oficio nen beneficio.
O vello rematou o cigarro e botou a cabicha no borralleiro. Pediu un viño e outra cervexa.
- E vós, os xóvenes, téndelo moi negro. Moito pior que cando eu era novo.
- Xa-, aquel home tiña toda a razón do mundo. Non se podía negala evidencia.

A miña perspectiva laboral reducíase a dous días; o mércores e xoves que ven nunha empresa colocando mazás en caixas de madeira. Nada máis. Pequenos traballos de EET pra ir pagando o alugueiro.

O vello mantiña o seu descurso perimista. A camareira ollábame con pena, e sorríame. Eu somentes asentía, e respostáballe cando resultaba indispensábel pra conversa.

Logo dun par de viños, coa faciana máis envermellada, o vello despediuse cunha palmada nas costas, e marchou do bar.
- Voume cunha muller casada, hehe- berrou rindo a cachón, dende a saída.

A rapaza trala barra sorrimos. Aproveitei pra pedir outra cervexa.

Non tiña nada que facer, e non quería voltar á miña casa baleira. Quedara un pouco tocado coa conversa. Algo removérase nas profundidades do meu ser. Ao final so unha era a conclusión:
Non adoito matinar moito na miña situación  actual, non decatarme así do meu fracaso, da miña propia inutilidade.