jueves, 25 de abril de 2013

narcotraficantes


Unha vergonza nazonal,
unas fotos que representan
a indignidade da clase política,
atrás fican as palabras de Zaplana,
“eu estou niso para forrarme”,
perdidos nalgún cartafol
do caso Naseiro,
ise persoeiro que chegou a ministro
ríndose de toda a poboación,
uns electores que diste xeito retrátanse.

Hai quen dimite,
pero para iso hai que viaxar ó estranxeiro,
aló onde nos bota o señor Feijoo,
que nos fecha as portas de entrada,
e logo pídenme que o respete,
mediocre figura que me expulsa da terra,
que sae a pasear con narcotraficantes,
que desfruta do seu bon estilo de vida,
namentras o resto condenado
tentamos sobrevivir a pesares do pouco ar
que nos deixa.

Unha vergonza nazonal,
unha cobardía ata o extremo,
as xustificacións son un insulto
para quen inda pode pensar,
non é o caso dos conservadores
apoltronados no Parlamento,
vendo a vida pasar,
enchendo os seus petos cos cartos
extirpados ós contribuíntes,
para non facer nada,
para pasalo ben en iates
e repartir axudas públicas a narcotraficantes.

viernes, 12 de abril de 2013

Democracia


Cierra la democracia
por falta de uso,
nos venden un sistema
disfrazado de dictadura,
gobiernan los mismos,
echa un vistazo atrás,
verás su desvergüenza
y su falta de dignidad.

A mi no me mienten,
lo he visto demasiadas veces,
se quitan y se ponen caretas,
se adaptan al público que les escucha,
y la gente traga,
por eso la estupidez crónica
de esta sociedad
es un insulto a mi inteligencia,
por eso la crítica
es la única salida,
por eso hablar de amor hoy
es otro de los absurdos.
Un delirio existencial
de la corrupta clase política
y de los ignorantes que les apoyan,
mientras siembran de muerte
los campos de un país derrotado,
vendiéndose al capital y al mercado
sin ningún tipo de excusa,
la imbecilidad de una sociedad
que no merece más
que cien años de críticas,
un desprecio de quien lleva como carga
su inteligencia,
y por eso todas las condenas,
las detenciones por no ser
un estúpido elemento más,
sobreviviendo con estos problemas
en un país donde la democracia
cierra siempre sus puertas,
atrás una dictadura sin generales,
pero igualmente trágica.

fenda no corazón


Unha fenda no corazón,
un regreso á miña casa,
coas cidade nos talóns,
e a mala ostia entre os dedos.

As veces un atópase perdido
incluso no interno da habitación,
incluso na seguridade coñecida,
as veces un desoriéntase
e non atopa pro combate razóns,
acordas de súpeto no absoluto baleiro.

Unha fenda no corazón,
un presente ameazador e ameazante,
véxolles chegar ao fondo, lonxe,
coa lei baixo o brazo
e traxes de deseño italiano.

Moi ben disimulada


Mudar de rexistro. Renegar do anterior escrito. Adaptala poesía a unha de combate. Xa non serven as escusas, nen que se convertan en frases feitas. Ben chegados sexan os tempos de rebeldía, de insurrección perante as políticas xenocidas de libre-mercado.

Non sei se te decatas, venden todo o que nos pertence. Xogan co noso futuro a un xogo tráxico en reunións de altas esferas. Negocian, chegan a acordos, asinan no noso nome declaracións de guerra, Real Decretos de índole represivo. Iste goberno Gran Hermano que so procura perpetuarse nas poltronas do Parlamento.

Non se pode negala evidencia. Hai que ser moi parvo para non decatarse do próximo movemento. Como Bobby Fischer e as aperturas de Spassky, todo semella ser parte de un plan trazado de antemán. Unha táctica de desconcerto efectiva realmente. Viran a atención cara as asuntos de pouca importancia, cara reclamacións de bandeiras manchadas de sangue. En troques, fica esquencida nunha caixa chea de pó, a verdade. As esixencias europeas, o recorte non casual de dereitos, a extirpación do Estado social, a maquinaria bélica do libre-mercado, as tropas de control despregadas na praza, os curas e policías predicando co exemplo. Así todo ben suxeito, unha sucia realidade ben artellada, moi ben disimulada.

Apocalipsis


Siempre hablo y nadie contesta,
en mi habitación, los libros
son mi única compañía,
abandonado por el sistema sanitario,
me desenvuelvo con problemas
por una realidad que me margina,
me encierra en un cuarto
para que no moleste,
que el mundo no se pare,
no vaya a ser que protesten,
que amenacen las grandes empresas
por tratarme con dignidad,
un Estado que se alimenta
de la sangre de sus ciudadanos,
desayunado sueños y esperanzas,
solo para que algunos mantengan
su cruel estilo de vida,
porque el dolor se explota,
inmolación personal y con todos ajenos
a la diversidad de clases,
a las pocas oportunidades que dejan
para que el resto hagamos,
intentando construir un mundo mejor,
un mundo en el que no tengamos que obedecer
a genocidas que visten trajes,
a políticos que financian apocalipsis.